Bosonogi-terapeuta to mój pseudonim i określenie nawiązujące historycznie do chińskich uzdrowicieli Chjiaoyisheng, którzy już w starych Chinach zajmowali się diagnozowaniem i leczeniem. Legenda głosi, że posiadając podstawowe wykształcenie medyczne tylko nieliczni mieli możliwość praktykowania u boku uznanego mistrza tradycyjnej medycyny chińskiej by osiągnąć najwyższy stopień wtajemniczenia medycznego.

Udzielali oni porad i posiadali różne zdolności pozwalające przy pomocy obserwacji języka i jakości pulsu, oraz prostych technik ucisku, nakłuwania, masażu i mikstur ziołowych leczyć ubogich mieszkańców na prowincji kraju. Z dala od większych miejscowości i przy utrudnionym dostępie do uznanych medyków byli jedyną formą pomocy w nagłych wypadkach i wszelkich chorobach. Często podróżowali z wioski do wioski, a w zamian za udzielaną pomoc medyczną otrzymywali nocleg lub sezonową pracę, najczęściej pracowali na polach ryżowych. Stąd często nazywano ich „bosymi uzdrawiaczami” (z chiń. Chjiaoyisheng  赤脚医生 ).

Swój renesans instytucja bosych uzdrowicieli miała w połowie XX wieku. Komunistyczny rząd chiński powołał do pracy ochotnicze grupy medyczne do wsparcia niewydolnej służby zdrowia we wsiach i w mniejszych miejscowościach, gdzie dostęp do lekarzy był utrudniony z racji niewystarczającej liczby wykształconych lekarzy. Kilku uzdrawiaczy dzięki swojej heroicznej pracy zostało uznanych bohaterami narodowymi ówczesnych Chin.